Wszystko... jest liczbą

Od węzłów zawiązywanych na sznurówkach te matematyczne różnią się tym, że zawiązane są na nieskończenie cienkim, rozciągliwym i pozbawionym tarcia sznurku, którego końcówki są ze sobą połączone. Przedmiotem badania teorii węzłów są zatem krzywe zamknięte zanurzone w przestrzeni trójwymiarowej. Jednym z pierwszych zadań tej dziedziny była klasyfikacja węzłów i umiejętność ich odróżniania, niezależnie od tego jak został zapętlony matematyczny „sznurek". Narzędziem pomocnym w klasyfikacji okazały się rozmaite typy wielomianów, z których pierwsze – wielomiany Alexandera pojawiły się w 1928 roku. Kolejne generacje wielomianów pozwalały lepiej „odróżnić" węzły, ale problem ich pełnej generalnej klasyfikacji wciąż nie został rozwiązany. Teoria węzłów znalazła dziś zastosowanie w rozmaitych dziedzinach życia takich jak analiza obwodów elektrycznych, kryptografia czy mechanika statystyczna. Węzłów używa się też w biologii do opisu nici DNA. 

Trzema linkami nalezy zawiązać trzy pętle połączone w taki sposób, że przecięcie lub rozwiązanie jakiejkolwiek z nich uwalnia pozostałe.

Węzeł, który pozwala rozwiązać tę łamigłówkę, nazywany jest węzłem boromejskim dlatego, że taki węzeł znajduje się w herbie włoskiego rodu Boromeuszy. 

Czy biorąc do obu rąk dwa końce sznurka mozna zawiązać na nim węzeł bez wypuszczania sznurka?

Czy sznurek może „przenikać" przez metalowe pręty?

Na jednym z prętów znajduje się pętla ze sznurka. Bez rozwiązywania pętli należy ją przełożyć na któryś z pozostałych prętów. 

Kilka róznych łamigłówek - np. serce i podkówki. We wszsytkich należy bez uzycia siły rozłączyć częsci łamigłówki.

Podobne łamigłówki znano już w XVIII wieku. Były wykonywane przez kowali dla uciechy ich znajomych, a przy tym stanowiły dobrą praktykę dla ich uczniów.