Wszystko... jest liczbą

Większość współczesnych komputerów przeprowadza wszelkie operacje i obliczenia na liczbach zapisanych w systemie binarnym. System ten jest używany również do zapisu danych przechowywanych na twardych dyskach i innych nośnikach pamięci. System binarny wybrano dlatego, że bardzo ławo można użyć  dwustanowych elementów elektronicznych do zapisania dwóch różnych cyfr. Oznacza to jednak, że każda informacja  - liczba, tekst, obraz, dźwięk czy też film musi zostać przekształcona w ciąg zer i jedynek, aby mogła zostać zapisana w pamięci komputera.

Zegar wyświetla czas w postaci świecących diód. Działa w oparciu o system dwójkowy, w którym do zapisu liczb używane są tylko dwa znaki: „0" i „1". W przypadku tego zegara 1 to zapalona dioda, 0 zaś to zgaszona dioda. Liczby z układu dziesiętnego zamieniane są na system dwójkowy przy pomocy kodu BCD, w którym każdej cyfrze odpowiadają 4 znaki kodu dwójkowego.

Kod ASCII (skrót od American Standard Code for Information Interchange) to powszechnie przyjęty standard, który literom, cyfrom, znakom przestankowym, wybranym symbolom, a także poleceniom sterującym przypisuje siedmiocyfrowy kod składający się z zer i jedynek. Kod ten używany jest do zapisu tych danych w pamięci komputera. Podstawowy kod jest siedmiobitowy, co pozwala na zapisanie 128 znaków. Jednak większość komputerów operuje na 8-bitowych bajtach. Dodatkowy ósmy bit (czyli kolejne 128 znaków) wykorzystywany jest m.in. do zapisu znaków pochodzących z różnych alfabetów, takich jak polskie „ogonki", czyli litery ą i ę. 

Wszystkie obrazy, które mogą być wyświetlane, przechowywane bądź przekształcane przy pomocy komputera muszą zostać zapisane w postaci cyfrowej tzn. ciągu zer i jedynek. W grafice komputerowej wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje plików: wektorowe i rastrowe.

W grafice wektorowej zapamiętywane są jako przepisy na narysowanie prostych figur geometrycznych takich jak odcinki, łuki czy wielokąty oraz ich atrybutów, np.  kolor i grubość konturu czy własności wypełnienia. Dzięki temu, że w pamięci komputera przechowywany jest przepis a nie gotowy rysunek, pliki graficzne mają niewielkie rozmiary i można  łatwo zmieniać ich skalę bez utraty jakości.

Jednak znacznie częściej spotykamy się plikami rastrowymi takimi, jak np. zdjęcia cyfrowe. Obrazy takie prezentowane są w postaci siatki różnokolorowych pixeli. O wielkości pliku graficznego decydować będzie ilość zapisywanych informacji – całkowita liczba  pixeli przemnożona przez liczbę  bitów przeznaczonych na zapis koloru pixela. Wygodną formą zapisu koloru jest np. system RGB dostosowany do wyświetlania na monitorze komputera. Dla każdego pixela określany jest stopień nasycenia kolorów czerwonego (R), zielonego (G) i niebieskiego (B). W najczęściej stosowanym systemie każdy kolor może przyjmować 256 stopni nasycenia, co oznacza, że do zapisu koloru pojedynczego pixela wykorzystywane są 24 bity. Ten sam rysunek zapisany jako czarno-biały miałby rozmiar 24 razy mniejszy. Pliki rastrowe nie mogą być powiększane bez utraty jakości. 

Kod kreskowy pozwala na graficzny zapis informacji poprzez kombinację ciemnych i jasnych elementów o określonych własnościach (np. wymiary, zbiór kodowanych znaków, algorytm obliczania cyfry kontrolnej). Kody takie przeznaczone są dla czytników elektronicznych. Najpopularniejszy standard EAN 13 pozwala na zakodowanie 13 znaków. Kody kreskowe zostały wprowadzone w latach 1970, do oznakowania produktów w sklepach.

W ostatnich latach popularne stały się również dwuwymiarowe wersje kodów kreskowych np. kody QR. Pozwalają na zakodowanie znacznie większej ilości informacji (do 4096 znaków alfanumerycznych). Kody QR są też często używane do zapisywania adresów stron internetowych.